Żyjemy w świecie, który stawia na pierwszym miejscu pomaganie innym. Często czujemy, że nasze życie nabiera sensu, gdy możemy poprawić sytuację bliskich osób, rozwiązać ich problemy, wesprzeć ich w trudnych chwilach. Jednak filozofia Berta Hellingera, twórcy ustawień systemowych, wprowadza nas w głębszą, bardziej subtelną prawdę: „Nikomu nie mogę pomóc”. To stwierdzenie jest kluczem do zrozumienia, jak naprawdę możemy towarzyszyć innym w ich drodze, nie zatracając siebie w tym procesie.
Pomoc, która nie narusza granic
Bert Hellinger, w swojej pracy z ustawieniami systemowymi, naucza, że prawdziwa pomoc nie polega na przejmowaniu cudzych losów. Nie chodzi o naprawianie, ratowanie, czy zmienianie innych. „Nikomu nie mogę pomóc” oznacza, że nie mamy prawa do przejmowania cudzych odpowiedzialności. Nawet jeśli bardzo chcemy ulżyć komuś w cierpieniu. Każda osoba ma swoją własną drogę, swoje wyzwania i swoje lekcje do przepracowania. W momencie, gdy wkraczamy w życie drugiego człowieka z zamiarem „pomagania”, ryzykujemy, że zatarte zostaną granice między nami a nim, a nasze intencje mogą zmienić się w obciążenie.
Zamiast próbować zmieniać innych, powinniśmy nauczyć się szanować ich drogę i akceptować, że każdy z nas ma własną ścieżkę do przejścia. Pomagać nie oznacza ratować – oznacza towarzyszyć, wspierać, dawać przestrzeń do wzrostu, ale nigdy nie zabierać cudzej odpowiedzialności. Ustawienia Hellingera pokazują, że prawdziwa pomoc to oddanie przestrzeni, w której druga osoba może spotkać siebie i dokonać wyborów. Takich, które są dla niej najlepsze, zgodne z jej wolą i lekcjami życia.
Uzdrawianie przez zrozumienie, a nie kontrolowanie
„Nikomu nie mogę pomóc” to także zaproszenie do głębokiego zrozumienia, że nie kontrolujemy cudzych losów ani nie mamy wpływu na ich wybory. Hellinger mówi, że w relacjach, które przepełnione są próbami pomocy na siłę, znikają naturalne więzi. Zamiast wspierać, narzucamy nasze rozwiązania, nasze idee, a tym samym odbieramy drugiej osobie wolność wyboru. Często to, co chcemy zrobić, to nie tyle pomóc, co poczuć się lepiej sami z sobą, wmawiając sobie, że nasza pomoc rozwiąże cudzy ból.
Prawdziwa pomoc nie jest formą ingerencji w cudze życie. Polega na tym, by z szacunkiem i miłością przyjąć drugiego człowieka takim, jakim jest, z jego cieniami, bólem i trudnościami. Uzdrawianie nie oznacza zmiany, lecz akceptację tego, co jest. W ustawieniach systemowych często pojawia się głęboka konfrontacja z naszą niechęcią do widzenia cudzych trudności. Jednak tylko przez ich uznanie i akceptację możemy uwolnić się od potrzeby naprawiania.
Pomoc, która zaczyna się od nas samych
Wielką mądrością Berta Hellingera jest to, że pomoc zawsze zaczyna się od nas samych. Aby towarzyszyć innym w ich drodze, musimy mieć jasność co do naszej własnej ścieżki. Musimy wiedzieć, kim jesteśmy i jakie granice chcemy wyznaczyć. Hellinger naucza, że tylko wtedy, gdy przyjmujemy siebie w pełni, z wszystkimi naszymi trudnościami i słabościami, możemy prawdziwie towarzyszyć innym. Wspierając ich, nie zatracamy siebie, nie bierzemy na siebie ich odpowiedzialności. Nie wchodzimy w ich ból w sposób, który by nas niszczył.
Pomoc to zatem akceptacja i pełne szanowanie cudzych doświadczeń, bez narzucania swojej woli, ale z gotowością, by być obecnym. By z miłością i cierpliwością obserwować, jak drugi człowiek przechodzi przez swoje życie. I choć wydaje się, że w ten sposób nie pomagamy, w rzeczywistości dajemy najwięcej. Pozwalamy drugiej osobie wzrosnąć, znaleźć własną moc i odpowiedzi, które są jej najbliższe i najbardziej prawdziwe.
Najnowsze komentarze